Aniela Libionka (9.10.1917-16.11.2007), księgowa, pracownik administracji, zasłużona instruktorka- harcmistrzyni.
Absolwentka Państwowej Szkoły Handlowej w Białej Krakowskiej, w której od 1929 roku była drużynową III Żeńskiej Drużyny Harcerskiej im. Marii Konopnickiej. Od 1.10.1933 roku, księgowa i intendentka w Szkole Instruktorek na Buczu. Jako instruktorce powierzono jej prowadzenie „Zastępu Buczanek” a od 1935 roku mianowano ją komendantką pierwszego w Polsce hufca wiejskiego nazywanego potocznie „Hufiec Buczański”- bazy szkoleniowej dla szkoły instruktorskiej. W latach 1937-39 tworzyła komórki organizacyjne w organizowanych przez Szkołę Instruktorek i prowadzonych metodą harcerską zakładach wychowawczo-leczniczych w Istebnej, Rabsztynie, Jaworzu i Porąbce. W 1938 roku, kiedy Szkoła Istruktorek stała się bazą i punktem dyspozycyjnym dla Pogotowia Harcerek, Anieli Libionce powierzono tworzenie placówek w tzw. Rejonie B (Bielsko). Została również łączniczką Komendy Pogotowia z placówkami na Zaolziu. W 1939 roku uczestniczy w prowadzonych przez szkołę kursach i szkoleniach specjalnościowych przygotowujących harcerski do pracy w wojennych służbach pomocniczych. Po wybuchu wojny ewakuuje się z Bucza do Rabsztyna, skąd zostaje przeniesiona przez Komendantkę Pogotowia Harcerek do pracy w Domu Dziecka dla sierot wojennych „Corso” w Skolimowie k/Warszawy jako kierownik administracyjno-gospodarczy z równoczesnym przydziałem służby w Pogotowiu jako łączniczka na teren Śląska. W Skolimowie wraz z innymi pracownikami prowadzi działalność konspiracyjną, zakłada skrzynkę kontaktową dla Polski Podziemnej, poprzez którą przekazywano rozkazy, meldunki a nawet broń. Podczas jednej z rewizji niemieckich zostaje pobita i doznaje trwałego uszkodzenia słuchu. Była uczestnikiem Powstania Warszawskiego, prowadziła punkt opieki nad dziećmi zagubionymi i punkt sanitarny dla ludności. Po kapitulacji ewakuowała dzieci przez Zalesie, Pruszków do domu dziecka w Zakopanem. Od listopada 1944 do maja 1945 była inspektorem-wizytatorem Domów Dziecka na teren Nowego Targu i Zakopanego z ramienia Rady Głównej Opiekuńczej działającej w tym czasie w Krakowie a następnie organizatorem Domu Dziecka dla sierot wojennych z transportów ewakuacyjnych z Warszawy, Lwowa, z terenów południowo-wschodniej Polski i z obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu. W utworzonych później na Buczu placówkach Zespołu Prewentoriów i Sanatoriów pracuje jako kierownik a następnie dyrektor administracyjno gospodarczy do 1957 roku. Później podejmuje pracę zawodową w Bielskich Zakładach Tłuszczowych i w Komendzie Hufca Beskidzkiego ZHP jako zastępca komendanta. Wykazuje ogromną aktywność w szkoleniu kadry i organizacji obozów krajowych i międzynarodowych . Od 1975 roku, kiedy powstaje Chorągiew Bielska ZHP jest inicjatorką działalności komisji historycznych, harcerskich izb tradycji i kręgów seniora. Sama pełni funkcję przewodniczącej Kręgu Seniora w Hufcu Beskidzkim i Komisji Historycznej Chorągwi Bielskiej ZHP. Z jej inicjatywy i z jej udziałem zorganizowano kilkanaście Zlotów Kręgów Seniora oraz wydano w latach 1958-1998 piętnaście numerów Biuletynu Informacyjno Historycznego „KRAJKA”. Końcówkę swojego życia spędziła u siostry Ireny w Milanowie koło Lublina, gdzie zmarła po długoletniej chorobie. Jej harcerski pogrzeb odbył się w Bielsku-Białej.
hm. Krystyna Wójcicka, Harcerskie szkoły Instruktorskie Bucze, Nierodzim, Górki Wielkie, (w) Fundacja Zofii Kossak, Aby przypomnieć zapomniane, Górki Wielkie 2014, s.32
